Marian Konieczny urodził się w styczniu 1930 roku w Jasionowie w województwie rzeszowskim.
Zaczął rysować bardzo wcześnie. Miał dziewięć lat, gdy wybuchła wojna. Szkołę podstawową ukończył w rodzinnej wsi. Naukę rozpoczął w 1943 r. jako uczeń tajnych kompletów, o co zatroszczył się ojciec – Stanisław, wójt Jasionowa.  Już pod koniec 1945 r. ulepił z gliny kilka ludzkich postaci do świątecznej szopki przekazane do Muzeum Etnograficznego Ziemi Rzeszowskiej. Od chwili wyzwolenia życie Koniecznego potoczyło się szybko. Małą maturę zdał w 1946 r. w Państwowym Gimnazjum w Brzozowie.

Jesienią 1946 r. został uczniem Krakowskiego Liceum Sztuk Plastycznych.
Wspomina, że zderzenie z Krakowem było dla niego dużym wstrząsem. W lecie 1948 r. zdał egzamin konkursowy na Wydział Rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i tym samym został jednym z zaledwie czterech studentów X. Dunikowskiego. Otwarty charakter pracowni X. Dunikowskiego bardzo odpowiadał młodemu adeptowi sztuki.

W 1954 roku otrzymał jedną  z dwóch trzyletnich aspirantur w szkołach artystycznych ówczesnego Związku Radzieckiego. Korzystając z prawa wyboru instytutu artystycznego: Moskwa lub, Leningrad M. Konieczny wybrał Instytut Malarstwa, Rzeźby i Architektury imienia I. E. Riepina w Leningradzie. O wyborze zdecydowały wówczas nie tyle  walory samej uczelni co urok i legenda miasta oraz środowiska. Krakowska Akademia Sztuk Pięknych rozwijała bardzo swobodne wyobrażenie o sztuce, była otwarta na prądy artystyczne, natomiast Leningradzka Akademia respektowała przede wszystkim tradycje klasyczne. Aspirantura była ważnym ogniwem procesu artystycznego usamodzielnienia się M. Koniecznego. Indywidualny styl widoczny jest w realizacjach z tego okresu, np w rzeźbie "Stary atleta" akt o klasycznym i ponadczasowym charakterze ale w konstrukcji i nastroju bardzo osobistym. Jedną z tych rzeźb jest też popiersie żony artysty. W Leningradzie poznał I poślubił Zagremmę Sakunawę, studentkę architektury, z którą przyjechał do Polski i z którą miał syna Filipa.

W lutym 1957 r. w kraju został rozpisany konkurs na pomnik Bohaterów Warszawy, na który wpłynęło 196 prac z kraju i zagranicy - była to rekordowa ilość - zdaniem jury, żaden z projektów nie nadawał się do realizacji. W 1959 r. rozpisano drugi konkurs, którego werdykt sprawił, że młody rzeźbiarz Marian Konieczny został zwycięzcą – laureatem pierwszej nagrody wraz z realizacją. Od tego czasu, Warszawska Nike, bo takim symbolem opatrzył Konieczny swoje dzieło, jest kultowym pomnikiem nie tylko w naszym kraju. Walcząca kobieta z mieczem w dłoni w dramatycznym geście porusza do głębi. Od pierwszej chwili Warszawa przyjęła Nike jako coś własnego i bliskiego. 

Marian Konieczny należał do twórców niezwykle pracowitych, uczestniczył w wielu konkursach które niejednokrotnie wygrywał. Jego droga artystyczna  jest bogata i różnorodna tematycznie. Jego dzieła wyróżnia charakterystyczna ekspresja czego bardzo dobrym przykładem jest pomnik „Bartosza Głowackiego” pod Racławicami. Warto wymienić również takie monumenty jak: pomnik „Grzegorza z Sanoka” czy Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie. Do dynamicznych rzeźb niewątpliwie należy także pomnik Lenina z Nowej Huty. Konkurs na niego został ogłoszony w latach 70 - tych XX w i wzięło w nim udział ponad 70 artystów z Polski. Nadesłane projekty były sygnowane tylko symbolem i jurorzy wybrali propozycję Mariana Koniecznego.

Poza twórczością w Polsce, Marian Konieczny zrealizował poza granicami kraju pomniki, min: upamiętniające wyzwolenie spod kolonializmu francuskiego w Algierze- odsłonięty w rocznicę w1982, pomnik konny Abdelkadera bojownika o wolność Algierii oraz w USA w Filadelfii pomnik Tadeusza Kościuszki.
oraz replikę pomnika Chopina z Łazienek Królewskich w Warszawie dla Hamamatsu w Japonii.

Pomniki konne to osobny rozdział w twórczości artysty spośród których wymienić należy rekonstrukcję: „Pomnika Grunwaldzkiego” na Placu Matejki w Krakowie zburzonego przez Niemców podczas okupacji w czasie II wojny światowej autorem pierwotnej wersji był Antoni Wiwulski a pomnik ufundował późniejszy premier i sławny pianista Ignacy Paderewski w 1910r,
Imponującymi realizacjami pomników konnych są także pomnik Abdelkadera oraz Jana Zamoyskiego w Zamościu.
Szkoda, że kilka zaakceptowanych projektów nie doczekało się realizacji, jak choćby Władysław Warneńczyk pod Warną (model na zdjęciu)

Znajduje się tu cykl rzeźb osobistych: „Dedal i Ikar”, „Macierzyństwo”. Więcej informacji o tych cyklach można znaleźć w sekcji "Ogród Rzeźb".
Specjalne miejsce w twórczości Mariana Koniecznego stanowią popiersia wybitnych postaci życia publicznego, przyjaciół oraz członków rodziny, które możemy również podziwiać w galerii a więcej informacji o nich na stronie znaleźć w sekcji "Popiersia".